โลกนี้ช่างตลก ตอนเป็นเด็กอยากโต พอโตมาอยากกลับไปเป็นเด็ก

โลกนี้ ช่างตลก ความต้องการมักซับซ้อนวกวน เมื่อครั้งยังเป็นเด็ก กลับอยากโตเป็นผู้ใหญ่ พอโตเป็นผู้ใหญ่ ก็อยากกลับไปเป็นเด็กเพราะเด็กมักเห็นว่าผู้ใหญ่ทำอะไรก็ได้ คอยออกคำสั่งให้พวกเขาทำโน่นทำนี่ แต่พอโตมาเป็นผู้ใหญ่ถึงรู้ว่ามันเหนื่อย อยากกลับไปเป็นเด็กจะได้สบาย

เมื่อครั้งยังเป็นโสด ก็อยากแต่งงาน หลังแต่งงาน กลับอยากเป็นโสด เพราะตอนโสดก็เขา มีเขาก็โง่ วนเวียนไปมาอยู่แบบนี้

เมื่อครั้งยังจีบกันใหม่ “หุงข้ๅวแข็งก็บอกว่าบริหารฟัน” เมื่อครั้งยังอยู่ด้วยกัน “พ่อแม่เธอไม่สอนเหรอ ข้าวแข็งอย่างนี้ใครจะไปกินลง” น้ำต้มผักก็ว่าหวาน แต่พอรักจืดจาง น้ำตาลมันก็บอกว่าขม

เมื่อครั้งยังเป็นคนซื้อ “ทำไมราคาแพงจัง ขูดเลืວดกันชัดๆ” เมื่อครั้งยังเป็นคนขๅยบ้ๅง “ถูกกว่านี้ก็แจกแล้ว ค่าเช่าฉันออกจะแพง ” ทุกคนก็ห่วงแต่ผลประโยชน์ของตนเองทั้งนั้น หากไม่ได้ไปยืนอยู่ในจุดที่คนอื่นยืนอยู่จะไม่มีวันเข้าใจ

เมื่อครั้งยังอยู่บ้านนอก อยากเข้าเมืองกรุง เพราะคิดว่าบ้านนอกไม่พัฒนา พออยู่เมืองกรุง อยากกลับบ้านนอก เพราะคิดว่าในเมืองนั้นวุ่นวาย

เมื่อครั้งยังเป็นหนุ่ม ใช้สุขภาwมาแลกเงิน เมื่อครั้งยังชรา ให้เงินที่หามาแลกกับสุขภาพ หาเงินมาได้เท่าไหร่ก็เอามารักษาตัวเองหมด

เมื่อครั้งยังเป็นลูกจ้าง นินทาว่าเจ้านายจู้จี้ พอเป็นเจ้านายบ้าง กลับชอบจู้จี้ลูกน้อง เมื่อครั้งยังสมัครงานเที่ยวบนบๅน “เจ้าประคุณ ขอให้ได้เถอะ” เมื่อครั้งยังได้งาน “ใครบันดาลให้ฉันเลือกงานที่นี่เนี่ย” อยากจะลาออกสามรอบ เพราะไม่ถูกใจหัวหน้า ไม่ถูกใจเจ้านาย ไม่พอใจเงินเดือน

เมื่อครั้งยังหางาน “ให้ผมทำอะไรก็ได้ ขอเพียงมีงานทำ” พอเริ่มงาน “ใช้ตรูยังกะวัวกะคววย ใครจะไปทนไหว” เริ่มขาดลามาสาย หาเรื่องลาออก หาที่ที่คิดว่าดีกว่า

เมื่อครั้งยังรอรถเมล์ “สาธุ ขอให้จอดเถิด จะได้ไปทำงานทัน” เมื่อครั้งยังนั่งอยู่บนรถเมล “สาธุ ขออย่าให้จอดเลย เดี๋ยวจะไปทำงานไม่ทัน”

บ้านที่มีเงิuมักขาดแคลน “ความรัก” บ้านที่มีความรักมักขาดแคลน “เงิน”

บ้านที่สามีดี ภรรยามักทำไม่ดี บ้านที่สามีไม่ดี ภรรยามักแสนดี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกบ้านหรอกนะ แต่ก็เอาเป็นว่ามันมี เพราะที่เห็นออกข่าวกันทุกวัน เมียทิ้งผัว ผัวทิ้งเมีย แม้จะมีลูกด้วยกันแล้วก็ไม่ใช่โซ่ทองคล้องอะไรได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อใจมันจะไป มันก็ไปอยู่ดี

ลูกที่พ่อแม่รักมักทำตัวแย่ ลูกที่ทำตัวดีแต่พ่อแม่กลับไม่ค่อยรักยามพ่อแม่อยู่กลับไม่รู้รักถนอม ยามพ่อแม่ตๅยกลับอาลัยและโหยหา นั่งเคาะโลงบอกให้พ่อแม่ลุกมากินข้าว โถ่วววว ใครจะไปลุกมาได้ นั่นแค่ร่างไร้วิญญาณ ตอนมีท่านอยู่ทำไมไม่รู้จักหาให้ท่านกิน

โลกนี้โปรดจำไว้ เราไม่ได้เกิดมาเพื่อครอบครองสิ่งที่ดีที่สุดในโลก จงสุขที่สุดกับสิ่งที่เรามี แค่นี้ ชีวิตก็เป็นสุข

แหล่งที่มา : นุสนธิ์บุคส์

เรียบเรียงโดย : baansuann.com