นับเป็นเรื่องราวที่น่าสนใจเกี่ยวกับคุณลุงท่านหนึ่ง ซึ่งแกดีจนส่งลูกเรียนจบ ป.ตรีได้ 3 คน ลุงพนมทำขนมถ้วยมาได้ 21 ปีแล้ว ก่อนจะมาทำขนมถ้วย เคยทำไร่ทำนาอยู่ที่จังหวัดสุรินทร์ แต่ก็เลิกทำนาไป เพราะเจอกับปัญหาฝนแล้ง ทำให้ปลูกข้าวไม่ค่อยได้ รวมถึงสภาพเศรษฐกิจ
ในปัจจุบันที่ซบเซา “ปลูกข้าวมันไม่ค่อยมีกำไร ทำมาได้แค่พอกิน จะทำไว้จำหน่ายมันก็สร้างเนื้อสร้างตัวลำบาก”
แกจึงตัดสินใจมองหาช่องทางทำมาหากินอย่างอื่น วันหนึ่งลุงพนมไปรับขนมถ้วยจากเจ้าหนึ่งมาขาย ซึ่งเป็นขนมถ้วยสูตรโบราณ จากสุพรรณบุรี แกก็อยากให้เขาสอนสูตรให้ เพื่อจะได้ออกมาทำเอง แกได้พูดทีเล่นทีจริงหยอกไป แต่เขาไม่ยอมสอน บอกแค่ว่า “ถ้าอยากเป็นก็มาหัดเอาเอง”
จึงตัดสินใจเข้าไปช่วยงานที่ร้านขนมถ้วยร้านนั้นลุงพนมบอกว่า เมื่อไปช่วยงานในร้านเขาก็ไม่สอนอะไรจริงๆ แต่ก็ไม่ได้ปิดกั้นไม่ให้ไปเรียนรู้ ตอนที่เขาทำๆ กัน ลุงพนมก็อาศัยครูพักลักจำ
ว่ามีส่วนผสมอะไรบ้าง ใส่อันนี้เท่าไหร่บ้าง นึ่งยังไงไปช่วยได้พักหนึ่ง เขาเลิกกิจการ ตนจึงได้ออกมาทำขนมถ้วยเอง “ขนมถ้วยลุง มีแต่กะทิใบเตย เป็นขนมถ้วยสูตรโบราณ ใช้กะทิสด ส่วนแป้งทำขนมก็เป็นแป้งสด ที่เราไปซื้อข้าวเจ้ามาแช่เอาไว้ข้ามคืน แล้วตื่นมานั่งโม่ตั้งแต่ตีสาม ทำเสร็จก็พ่วงออกจำหน่ายตอนประมาณเจ็ดโมง บ่ายๆ ก็หมดแล้วแหละ
ตอนแรกๆ ก็ทำเยอะอยู่นะ แต่กาลเวลาเปลี่ยน เศรษฐกิจก็เปลี่ยน ก็ค่อยๆ ลดจำนวนการผลิตลง เหลือวันละหนึ่งพันสองร้อยถ้วย ทำเอาแต่พอดี ไม่งั้นถ้าไม่หมด ของก็ต้องทิ้ง กำไรก็หาย ถ้าขึ้นราคา คนก็ไม่ซื้อ ก็ไม่ได้ทั้งกำไรทั้งทุนเพราะเราคิดแบบนี้มาตลอด
จนสามารถส่งลูกสามคนเรียนจบปริญญาตรีกันไปหมดแล้ว” ลุงพนม กล่าวด้วยน้ำเสียงภูมิใจ
ลุงพนมลงทุนค่าของอย่าง กะทิ เกลือ น้ำตาล ไปประมาณวันละพันกว่า ได้กำไรวันละสี่ถึงห้าร้อยแกบอกว่า “ลุงไม่มีภาระอะไรได้กำไรแค่นี้ก็พอใจแล้ว ทุกวันนี้ก็ไม่ได้ลำบากอะไร มีความสุขดี”
