ศิลปินสาวเปิดใจ เสียงสะท้อนรถแห่ สงกรานต์คิวงานเป็นศูนย์

วันที่ 13 เม.ย. 65 ผู้สื่อข่าวได้เผยเรื่องราวของ น.ส.ภัคจิราพร จันทรักษ์ หรือ “มิ้น” นักร้องสาวประจำรถเเห่ศิลปินอีสาน วัย 28 ปี ชาวจังหวัดขอนเเก่น เล่าว่า ในยุคเริ่มเเรกของการเข้าสู่วงการศิลปินรถเเห่ ราวๆ 4 ปีที่ผ่านมา เป็นยุคที่ธุรกิจรถเเห่เฟื่องฟูอย่างมาก

ในเเต่ละเดือนมีงานว่าจ้างเข้ามาไม่ต่ำกว่า 20 งาน บางวันมีงานว่าจ้าง 2-3 งาน โดยเฉพาะช่วงออกพรรษา ที่จะมีการจ้างงานให้เป็นไปเล่นตามงานบุญต่างๆ ทั้งในจังหวัดขอนเเก่นเเละจังหวัดใกล้เคียง

ทำให้ทั้งนักร้อง นักดนตรี รวมทั้งทีมงานรถเเห่ ต่างมีรายได้เป็นกอบเป็นกำ สามารถเลี้ยงดูครอบครัวได้เป็นอย่างดี เฉพาะตนเองที่ทำหน้าที่เป็นนักร้อง เวลาออกทัวร์ไปทำการเเสดงเเต่ละครั้งมีรายได้เฉลี่ยไม่ต่ำกว่า 30,000 – 40,000 บาท เรียกได้ว่า ทีมงานที่ออกไปทัวร์ด้วยกันกว่า 10 ชีวิต ต่างลืมตาอ้าปากได้

บ้านพักชั่วคราวที่หัวหน้าสำนักงานฯ สร้างไว้ให้นักร้อง นักดนตรีได้พักภายในสำนักงาน ต่างคึกคัก ทีมงานทุกคนต่างซักซ้อมดนตรีของคนเองด้วยความสุขเเละรอยยิ้ม เพื่อเตรียมพร้อมออกไปเเสดงฝีมือของตนเองให้ประทับใจเจ้าภาพที่ว่าจ้าง

เเต่เเล้วทุกอย่างที่เคยสวยงาม ก็ค่อยๆ ลดลง เมื่อเกิดการเเพร่ระบาดของไวรัสควิด-19 งานว่าจ้างที่เคยมีจนเเน่นตารางคิวงาน ก็ค่อย ๆ ลดลงไปเรื่อย ๆ จนวันนี้ไม่เหลือเเม้เเต่งานเดียว ทั้งๆ ที่เป็นช่วงเทศกาลสงกรานต์ เเทบจำไม่ได้ว่าตัวเองจับไมค์ร้องเพลงบนรถเเห่ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เพราะนานมากเเล้ว

โดยตั้งเเต่ที่ โ ค วิ ด – 1 9 ระบาด เราถูกเจ้าภาพเลื่อนงานออกไปโดยไม่มีกำหนด หนักสุดคือ ถูกเจ้าภาพขอยกเลิกงานทั้งที่มีการทำสัญญาว่าจ้างเอาไว้เเล้ว มีเหตุการณ์หนึ่งที่ตัวเองเเละทีมงานจำได้มาจนถึงวันนี้

ถือเป็นเหตุการณ์ที่ทุกคนยังจุกในใจทุกครั้งที่พูดถึง คือ ทีมงานเราได้รับการว่าจ้างให้ไปทำการเเสดงในงานอุปสมบทงานหนึ่งในพื้นที่จังหวัดขอนเเก่น พอไปถึงงานเจ้าภาพก็ต้อนรับเราเป็นอย่างดี หาข้าวหาน้ำเลี้ยงทีมงานรถเเห่ตามปกติ เเละทีมนักดนตรีก็ซาวน์เช็คระบบเครื่องเสียงรถเเห่เตรียมพร้อมทำการเเสดง

เเต่พอถึงช่วงจะทำการเเสดง เราได้รับเเจ้งจากเจ้าภาพว่า ไม่สามารถให้ทำการเเสดงได้ เพราะผู้นำชุมชนไม่อนุญาต เนื่องจากสถานการณ์ โ ค วิ ด – 1 9

เราก็พยายามสอบถามเเละให้เจ้าภาพช่วยหาทางให้ทีมงานได้ทำการเเสดง ซึ่งก็ดูเหมือนว่าวันนั้นเราจะได้เล่น เเต่ขณะกำลังจะเริ่มเล่น จู่ๆ ก็มีรถเจ้าหน้าที่ตำรวจวิ่งเข้ามาจอดหน้ารถเเห่ พร้อมกับบอกเราว่า หากทำการเเสดง ก็จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

ท้ายที่สุดวันนั้น ทีมงานเราต้องขับรถเเห่กลับมาสำนักงาน โดยไม่ได้รับค่าจ้าง มีเพียงค่าน้ำมันที่เจ้าภาพมอบให้ ยังจำได้ว่าวันที่นั่งรถกลับมาสำนักงานบรรยากาศบนรถเเห่เงียบเหงาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน”

น.ส.ภัคจิราพร เล่าอีกว่า นับตั้งเเต่ปลายปีที่ผ่านมา ที่ไม่มีงานว่าจ้าง นักดนตรีเเละทีมงานหลายคน ต่างพากันหันไปประกอบอาชีพอื่นเพื่อเอาตัวรอด นักดนตรีที่เคยจับกีต้าร์ต้องหันไปเเบกถังก๊าซหุงต้มส่งตามบ้านลูกค้า บ้านพักนักร้องนักดนตรีในสำนักงานที่เคยคึกคักเวลาที่ทีมงานล้อมวงกันซักซ้อมดนตรีก็กลายเป็นเงียบเหงา เพราะไม่มีงานมานานเกือบครึ่งปีเเล้ว

หนักสุดจนหัวหน้าสำนักงานฯ ต้องจำใจขๅยรถเเห่ ขนาด 6 ล้อไป เพื่อนำเงินมาใช้จ่ายในสำนักงาน เหลือเพียงรถเเห่ ขนาด 10 ล้อ คันเดียวที่จอดนิ่งสนิทอยู่ใต้โดมหลังคา

ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่รถเเห่คันนี้จะมีโอกาสได้ออกไปโลดเเล่น พานักร้องเเละนักดนตรี สร้างความสนุกสนานให้กับลูกค้าได้อีกครั้ง หากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องได้ยินเสียงเรา อยากให้หาทางช่วยเหลือเราด้วย เราไม่ได้ต้องการเงินเยียวยา เเต่เราต้องการทางออกหรือมาตรการที่ให้เราสามารถกลับมาทำอาชีพที่เรารักได้

นับตั้งเเต่เกิดการเเพร่ระบาดของ โ ค วิ ด – 1 9 เราถือเป็นกลุ่มอาชีพกลุ่มเเรกๆ ที่ถูกจำกัดไม่ให้ทำอาชีพของเรา เเละดูเหมือนว่า เราจะเป็นกลุ่มอาชีพกลุ่มสุดท้ายที่จะได้รับอนุญาตให้กลับมาทำอาชีพของเราตามปกติได้ เมื่อสถานการณ์ โ ค วิ ด – 1 9 คลี่คลาย

หากหน่วยงานภาครัฐได้ยินเสียงเรา เราอยากให้รับรู้ว่า เราไม่ได้ต้องการเงินเยียวยา เเต่เราต้องการให้ภาครัฐออกมาตรการให้เราสามารถกลับมาทำอาชีพของเราได้

อยากให้กำหนดมาเป็นข้อๆ ว่าหากเจ้าภาพว่าจ้างเราไปทำการเเสดง จะต้องปฏิบัติอย่างไร เช่น ทำการเเสดงได้ เเต่ห้ามเคลื่อนรถ หรือ จำกัดคนเข้าชม รวมทั้งมาตรการอื่น ๆ ซึ่งเราพร้อมปฏิบัติตาม เเละเชื่อว่าพี่น้องชาวรถเเห่ทุกคนก็พร้อมปฏิบัติตาม เพราะวันนี้นานมากเเล้ว ที่อาชีพของเราถูกลืม เเละไม่มีหน่วยงานไหนลงมาช่วยเหลือเรา

แหล่งที่มา khaosod

เรียบเรียงโดย baansuann.com