วันนี้เราขอนำเสนอเรื่องราวของ Saroo เด็กชายชาวอินเดียพลัดหลงกับแม่ตอน 4 ขวบ สำหรับเขาและครอบครัวแล้ว
ฝันร้ายยาวนานถึง 25 ปี Saroo เคยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ กับแม่ และพี่น้องอีก 3 คน ความทรงจำที่เขามีคือ แม่มักจะร้องไห้
เนื่องจากครอบครัวฐานะยากจน ครอบครัวลำบาก อาหารไม่เคยกินครบ 3 มื้อ
พี่ชาย Saroo รับจ้างทำงานหาเงิน ทำความสะอาดโบกี้รถไฟ วันหนึ่ง Saroo ตามพี่ชายไปทำงาน พี่ชายพาเขาขึ้นไปบนรถไฟแล้วก็บอกเขา
“นายอยู่นี่นะ เดี๋ยวพี่มารับ” Saroo ก็รออยู่ตรงนั้นตามลำพัง แล้วก็หลับไป พอเขาตื่นมาอีกที พี่ชายก็ไม่อยู่ แถมรถไฟกำลังวิ่ง เขาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
ตอนนั้น Saroo ในวัย 4 ขวบอ่านหนังสือไม่ออก คิดเลขไม่เป็น เขาไม่รู้แม้กระทั่งว่าหมู่บ้านที่ตัวเองอยู่ชื่ออะไร อยู่ใกล้เมืองอะไร
ไม่รู้ว่าพ่อแม่ชื่ออะไร นับตั้งแต่วันนั้น เขาก็กลายเป็นเด็กขอทานบนถนนใน Kolkata
ต่อมา Saroo ถูกส่งตัวไปที่สถานดูแลเด็กจรจัด ที่ดูแลโดยหน่วยงานสวัสดิการสังคมอินเดีย
สุดท้ายเขาโชคดีถูกครอบครัวชาวออสเตรเลียรับไปอุปถัมภ์ ในที่สุดเขาก็หลุดพ้นจากความยากจน
ในขณะเดียวกันก็ต้องจากบ้านที่คิดถึงไปไกล ไม่ว่าตอนที่เป็นเด็กข้างถนน
หรือมีชีวิตในครอบครัวใหม่ Saroo ก็ยังปรารถนาที่จะได้พบกับครอบครัวของเขา
แม่ที่สูญเสียลูกชายไปอย่างกระทันหันก็ตามหาลูกด้วยความร้อนใจ เธอเคยลองติดต่อหน่วยงานของรัฐบาล
สอบถามผ่านช่องทางต่าง ๆ แต่ก็ไม่ได้รับข่าวคราวการหายตัวไปใด ๆ ของ Saroo เธอไม่รู้ว่า ขณะนี้ Saroo อยู่ที่ออสเตรเลียแล้ว
เพื่อจะให้เด็กที่อุปถัมภ์รู้จักบ้านตัวเอง แม่บุญธรรมของ Saroo แขวนแผนที่ประเทศอินเดียไว้ในห้องของเขา ทุกวัน
เมื่อ Saroo ตื่นขึ้นมาเห็นแผนที่ เขาจะถามตัวเอง “ครอบครัวของผมอยู่ที่ไหน พวกเขาเป็นยังไงบ้าง ผมจะยังมีโอกาสได้พบพวกเขามั้ย”
พอโตเป็นผู้ใหญ่ Saroo ก็ตัดสินใจตามหาครอบครัว โดยใช้ Google Map ทุกวันเขาจะเปิดคอมพิวเตอร์
ค้นหาทุกมุมถนนในเมือง Kolkata ใช้เมาส์เพื่อซูมเข้าและออกอย่างต่อเนื่อง เพื่อดูทุกรายละเอียด หวังว่าจะได้เห็นสิ่งที่เขาคุ้นตา
แล้ววันหนึ่ง ในที่สุดเขาก็พบสิ่งที่คุ้นเคย เป็นโรงงานริมแม้น้ำแห่งหนึ่ง ข้าง ๆ มีสะพานที่คุ้นเคย
สัญชาตญาณบอก Saroo ว่านั่นเป็นสถานที่ ๆ เขาเติบโตขึ้นมา จากแผนที่ เขาค่อย ๆ เห็นภาพที่คุ้นเคยมากขึ้นเรื่อย ๆ
จำบ่อน้ำพุที่ครั้งหนึ่งเขาเคยตกลงไปและได้รับบาดเจ็บได้ ความทรงจำค่อย ๆ ประกอบเข้าด้วยกันเหมือนจิ๊กซอว์
ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าหมู่บ้านของเขาชื่อว่า Ganesh Talai
Saroo แบกความรู้สึกคาดหวังและความกลัว ซื้อตั๋วเครื่องบินกลับไปอินเดีย นั่งรถไฟกลับไปหมู่บ้านที่คุ้นเคย
เขาเดินวนไปวนมาสำรวจ แล้วหาบ้านที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นบ้านของตัวเองเจอ เขา ยืนอยู่หน้าประตู ลังเล ว่าจะเคาะประตูดีหรือไม่
ในใจรู้สึกอึดอัดกังวล วินาทีที่ประตูเปิดออก เขาเห็นปๅฏิหๅริย์เหมือนในหนัง คนที่เปิดประตูคือแม่ของเขา แถมแค่มองแว่บแรกเธอก็จำเขาได้
“หลังเกิดเรื่องแม่บอกกับพี่สาวผมว่า น้องสาวหนูอยู่ ๆ ก็มาปรากฏตัวหน้าประตู เหมือนผีเลย” Saroo หัวเราะ
“พวกเราได้กลับมาพบกันใหม่แบบนี้ ในใจผมมีความรู้สึกหนึ่งเกิดขึ้น คือพวกเขาจริง ๆ ”
หลังพรากจากกันนานหลายปี ในที่สุด Saroo ก็ได้เจอหน้าคนที่เขาคิดถึงอยู่ทุกวันคืนอีกครั้ง แล้วแม่ก็เล่าเรื่องเศร้าให้เขาฟัง
หลังจากเขาหายตัวไปหนึ่งเดือน Guddu พี่ชายของเขาก็เกิดอุบัติเหตุที่สถานีรถไฟเสีຍชีวิต
สูญเสียลูกชายต่อเนื่องกันถึง 2 คน เป็นสิ่งที่น่าเศร้าที่สุดในชีวิตของคนเป็นแม่
ปัจจุบันนี้ Saroo ได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากับครอบครัวอีกครั้ง และทุกเดือนเขาจะส่งขoงจากออสเตรเลียมาให้แม่
เพื่อแบ่งเบาภาระของครอบครัว เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่ตามหาครอบครัว Saroo เล่าว่า
“เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร รู้ว่าเข็มอยู่ในนั้น ไม่ได้หายไปไหน คุณแค่ต้องมีความตั้งใจ”
Saroo พูดไปยิ้มไป ตัวเองโชคดี ได้รับความรักและการดูแลจากพ่อแม่บุญธรรมในออสเตรเลีย
ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงชีวิตเขา ปี 2015 เขาเอาประสบการณ์ของตัวเองมาเขียนเป็นหนังสือชื่อ A Long Journey Home
ปัจจุบันนี้การเดินทางของเขาได้จบลงแล้ว เพราะว่าเขาได้ครอบครัวที่ล้ำค่าคืนมาแล้วนั่นเอง
แหล่งที่มา: mommybooklet
เรียบเรียงโดย baansuann.com
